Een prachtige lentezon. De zonnestralen dansen
op de tafel. De liefde van de natuur, die de harten der mensen
verzacht.
Men maakt een sprongetje en omarmt het nieuwe seizoen. Alles pril en
nieuw, als een ontluikende roos.
En de aardse mens trekt de registers open en schudt de oude laatjes
leeg.
Weg met de stoffige herinneringen, frank en vrij opnieuw
beginnen. Het gezicht geheven naar de zon, die u verwarmt en
koestert.
Een stille bede naar het Allerhoogste om even blij en
onbezonnen te mogen zijn. Het leven is al zo zwaar en eist zijn
karmische tol. Gebruik deze rustpauze om uw hart te luchten.
En de
'Grote Zon' straalt en kijkt vergenoegd naar zijn kinderen. Ondanks
oorlog en geweld in de wereld kijkt Hij blij naar de 'spirit' van de
mens.
Laat voor één minuut uw zorgen varen. Maak een kuil en
verbrand de zwaarste zaken. Richt u tot De Zon en laat, terwijl u
zich koestert, het Allerhoogste even voor u zorgen. |
|
Met alle rampen en onheil van dit moment zouden we bijna vergeten
dat er ook nog mooie dingen zijn in de wereld om ons heen.
Verwoesting en vernieuwing gaan vaak hand in hand. Ze zijn een vast
onderdeel van het leven.
De tekst hiernaast herinnert ons er aan dat we oog moeten blijven
hebben voor de schoonheid van dit proces. Net als in de natuur komt
er telkens weer een moment om verouderde ideeën achter te laten en
opnieuw te beginnen.
 Een
nieuwe start met nieuwe wijsheid want de oude ideeën hebben wel hun
nut gehad. Niets is tenslotte zomaar, hoe onbegrijpelijk of
oneerlijk een situatie er soms uitziet. Dus laten we de goede raad
oppakken en ook oprecht blij zijn met de mooie dingen om ons heen.
Het leven wordt immers een stuk leuker als we zelf ook een stukje
licht laten schijnen. Voor ons zelf, maar ook naar anderen. |
