|
|
Opgetekend:
13 maart 2006..
 |
Soms is de weg voor een mens zó uitzichtloos..
Aan de tafel zit een weerbarstig mens, totaal de weg kwijt, vol
met wrok. Vele gidsen staan klaar om hem mentaal te
ondersteunen.
Met één hand schuift hij alle aangeboden hulp van de tafel..
Anderen hebben hem teleurgesteld en niet geholpen toen hij er om
vroeg. Althans, hij vind dat ze het hadden moeten zien. En nu
weet hij het niet meer.
Wat stelt de wereld nog voor..?
Waarom daar nog aan vasthouden..?
Allen, waarvan hij dacht dat ze van hem zouden houden, hebben
hem toch de rug toegekeerd..?
Uit de sferen komt een stem:
'Jongen, wend je tot je moeder, die dag en nacht over je waakt
en zéér ongerust is..'
'Steek je hand uit, laat ons helpen. Zoek door het duister het
licht. Laat je niet inspireren door duistere stemmen maar vecht
terug..'
Maar de mens aan de tafel drijft langzaam weg. Alle vertrouwen
en hulp is ver te zoeken.
'Lieve mens, zó kunnen we jou zo moeilijk helpen. Wij zetten
vast een kaarsje voor je neer. En in de enkele nuchtere
momenten, volg dan ons licht. Wij staan klaar, welke richting je
ook kiest. Geen enkele ziel gaat immers teloor. Vecht je door de
duistere gebieden en maak je vrij. Het leven is nog steeds de
moeite waard om geleefd te worden, ook al is alles nu zo
uitzichtloos..'
|
|
|
