|
|
Opgetekend:
21 maart 2007..
Twee mensenkinderen,
beiden met een doel.. |
| |
De een zeer gemotiveerd, maar met alles een stapje te ver. Alle
puntjes op de -i- maar op 't lange traject niet vol te houden.
Tóch een geweldige drive om, hoe lang het ook duurt, het doel te
bereiken.
De ander zeer aangeslagen, niet in staat om 's morgens het bed
te verlaten. Altijd moe en ongeïnteresseerd: hij zal de dag wel
uitzingen! Zonder pit, zonder ambitie, geen enkele spirit in het
leven.
De eerste persoon valt ook vaak terug maar voelt zich gesteund
door de kleine dingen om hem heen, en kan genieten van alles wat
leeft. De stress zorgt vaak voor overlast, maar het licht in de
tunnel blijft hij zien.
De tweede persoon geeft het gewoon op.
Waarom dat leven..? Het levert hem tóch niets op..
Je zal er gewoon mee willen stoppen, dan hoeft alles immers niet
meer..
Als deze twee mensen, twee spiegelbeelden van elkaar, samen
zouden praten.. Dan zou de ene zien dat alles rustiger kan en de
ander zou die drive zien om wat van het leven te maken.
Waarom dan de weg van de minste weerstand?
Het is zo mooi om ergens voor te blijven knokken. Spiegel eens
aan elkaar en zie dat je door de moeilijkheden kan groeien.
Twee mensenkinderen op weg..
Beiden hoeven maar te vragen of hun weg kan worden uitgelicht.
Dan worden ze aan de hand genomen om rustig hun leven te
voltooien.
Geen dwaze gedachten over opgeven.. Nee, strijd om kost wat kost
het hoofd boven water te houden.
En wie zegt dat je dat alleen moet doen..? |
|
|
