|
|
Opgetekend:
17 november 2007..
Er is verdriet op aarde, dat zich oprolt als een
lint. Heel voorzichtig uitrollend ontpopt het zich.
De tranen vloeien, héél lang opgespaard.
Als een oude bron die wordt geopend.
Er is koude op aarde. De ledematen rillen. Geestelijke koude tot
op de botten door een intens groot gemis.
Er is leegte op de aarde, zó ontzettend missen. De ogen openen
voor dat wat men zo ontzettend mist.
Er is wel hoop. Hoop dat men het redden gaat. Dat men verder kan
om een eigen paradijs te bouwen.
Er is wel kracht, voelbaar van grote hoogte.
Dat men niet alleen hoeft te vechten, want het Hogere helpt
altijd.
Er is veel liefde op aarde en aan gene zijde. Om de laatste
moeilijke stukken te voltooien, om ook eens de rust te mogen
verwerven..
Elisabeth. |
|
|
|
