|
|
Opgetekend:
12 oktober 2020
Lang vervlogen memories...
Ik was, al
zeg ik het zelf, een vrouw met een groot hart. Al vanaf dat ik
jong was werkte ik voor een vluchtelingenorganisatie. Heel hard
maar dankbaar werk. Nooit vergeet ik de liefde in de kinderogen
als ik ze mocht helpen. Ik zorgde dat ze konden eten en dat de
ouders ook verzorgd werden.
Ik liep vaak
tussen de zelf gebouwde tenten in de brandende zon. Geen water,
geen riolering. Amateuristische tentjes met een goedkoop matrasje.
Hutje bij mutje opgepropt.
Het vuren van de oorlog was op
afstand altijd aanwezig. Men wende er nooit aan. Mijn collega’s
waarschuwden mij: "Ga niet alleen 's avonds daar naartoe." Vele
vrouwen durfden niet eens te gaan plassen, bang voor
verkrachtingen.
Maar er was een kleine zieke baby die zorg
nodig had. Ik had medicijnen geregeld en wilde haar ondersteunen.
Die bewuste avond werd een gedeelte van het kamp gebombardeerd.
Ik zat daar met die kleine baby in mijn armen en de wereld
hield op voor mij. Samen met de baby van de wereld weggerukt.
Traumatischer kon het niet.
Ik wilde dit doorgeven en
vragen aan de mensheid: "Laat uw goede hart spreken en doneer voor
al deze mensen en kinderen die geen menswaardig bestaan hebben. Ze
zijn ook uw broertjes en zusjes. Zet a.u.b. mijn werk in liefde
voort..."
Mijn naam is Annemieke |
|
|
