|
|
Opgetekend: 29
november 2004...
 |
Als bomen konden spreken,
en de natuur even stil kon staan,
dan kon men nieuwe plannen maken,
hoe men respectvol door kon gaan.
Dan zou men met andere ogen kijken,
naar wat tot nu toe is aangericht.
Dan stopte men met onverantwoord handelen,
en schaadde men niet het aangezicht.
Want als het respect voor natuur is verdwenen,
hoe diep is men dan gezonken?
Hoe ver moet de mensheid nog gaan,
als men zo respectloos kan leven.
Hoe is het dan met de naaste gesteld?
Kan men daar ook zo tegenaan trappen..
Zonder jalousie en nijd naar kijken,
of gaat men mee met het grote geweld..
In de kern, de kleine dingen moet men eren,
alles wat ooit geschapen is.
Als men zich van alles af gaat keren,
komt er nooit eenheid en verbintenis.
Als men nu beseft dat alles niet zomaar is,
dat het een voorrecht is om te mogen leven,
dan is er nog hoop voor de toekomst.
Dat men met respect om een ander kan geven.
Al is de aarde nog zo groot,
samen moeten wij er op leven, hand in hand samen bouwen.
En ook al vergt dat 't uiterste van de mens,
dat is de basis van vertrouwen.. |
|
|
