Een jaar, begonnen met weemoed.
Diep gegroefde gelaten. De mensheid opgeschrikt in al zijn
gelederen. De natuur hield huis, de mens verzwakte.
Waar was de ketting waar men zich aan kan vasthouden..?
Waar was de schepper toen de mens hem zo nodig had..?
Waarom konden de dieren niet praten, om zo nodig 't gevaar af te
wenden..?
Waarom een gedeelte van de aarde weggevaagd, terwijl het andere
deel feest vierde..?
Waarom zo veel leed en diepe pijn voor de nabestaanden..?
"Waarom..?", ligt op 'n ieders lippen...
Waarom was de natuur zo grillig? Of had de mensheid iets niet
voorzien..
Waar was de verantwoordelijkheid van de mens zelf?
Of legt men dit gemakshalve bij de schepper neer..
Waar was jij mens, toen het gevaar loerde..
Is de natuur wel goed bewaakt?
Of had het materieel hogere belangen, waardoor de zee vrij spel
kreeg..
Waarom moet de mens eerst lijden voor de ogen open gaan.
En waarom willen sommige mensen nog niet inzien dat rampen lessen
zijn in ons bestaan..
De schepper kijkt met weemoed toe hoeveel mensen pijn en verdriet
moeten doorstaan. Veel liefde wordt er naar de aarde gezonden, en
wederopbouw komt er aan.
Alles is tijdelijk, een ramp verschijnt uit het niets. Laten wij met
eerbied in het leven staan. En mocht onze laatste dag zijn
aangebroken, laten wij dan waardig naar Gene zijde gaan..
Met liefde, diepe liefde voor de slachtoffers.
Zij rusten in vrede. |
