|
|
Opgetekend:
18 december 2005..
Nasleep tsunami kerst 2004..
Het wolkendek scheurt open, een flauwe zon weerspiegelt zijn
glans. Vol weemoed kijkt men neer op dát gedeelte van de aarde
dat zo door de natuurramp is getroffen.
Mensen totaal verward, verdriet op het doorgroefde gelaat,
steeds maar zich afvragend: waarom moesten wij dit zo
doormaken..
Beroofd van familie, kinderen, troosteloos alleen achtergelaten,
geen reden meer tot bestaan.. |
'Had de zee ons óók maar meegenomen, dan hadden
wij dit allen niet hoeven doorstaan.. Dan waren we samen
gebleven.. Als er dan een God bestaat, wáár was hij dan toen de
zee ons totaal verraste..?'
Het wolkendek scheurt open, daaronder een rustige zee en
branding. Kleine kinderen spelen daar waar eens de zee heeft
huisgehouden.
Waar zijn al die mensen..?
Hoe kon dit ontstaan..?
Maar vooral: hoe hervinden zij de kracht om dit alles te boven
te komen..?
Het leven moet zijn loop hervinden. De overgebleven mensheid
moet verder. Alle geestelijke hulp, naast de materiele, is nodig
om deze getraumatiseerde mensen hun geloof in het leven te laten
hervinden. |
|
|
