|
Opgetekend: 28 december
2002...
Persoonlijk voorwoord: Het kasteel, de binnenplaats, de muren, alles schoof ineen. In een
flits stond ik op de binnenplaats. Het werd een kleine vierkante
ruimte, de enige uitgang was een deur.
Toen ik die opende kwam ik in een gigantische waterbuis terecht.
Kolkend water vanaf grote hoogte. Ik zag dat ik er halverwege in
terecht kwam. Kopje onder, steeds even boven om adem te halen. Het
hoofd steeds schurend langs de wanden. Een lange weg te gaan.
Uiteindelijk op het einde van die buis een deur. Die als hij
openklapte mij uitspuugde op een prachtig groen grasveld, waar ik in
shocktoestand bleef liggen. Met een gouden zon er boven. Dit was het beeld dat ik mocht zien voordat de bewustwordingsreis ging
beginnen.
Kunt u zich hier in vinden? De doorgegeven tekst hieronder geeft een
prachtige indruk van deze aparte reis… |
De knieën tegen het lichaam aan, het hoofd voorover gebogen.
Als in een foetushouding schuift het lichaam door het water.
Het water, de emotie, tot aan de rand.
Geen tijd om adem te halen.
Het bonkt, het schuurt langs de wanden, en het kroos schuift geruisloos mee.
Angstige visioenen komen over de mens.
Het hoofd tot bloedens toe verwond.
De pijnen van het volledige loslaten en mee te laten drijven op de grote stroom.
Geen weg terug, geen ommekeer, weinig tijd om uit te rusten.
De weg te gaan die voorbestemd was brengt de mens tot het uiterste van zijn kunnen.
Maar daar is ooit de deur, de uitgang uit deze nachtmerrieachtige reis.
Het eindpunt wat men kan bereiken door al die heftige emoties te doorstaan.
Houdt vol oh mens, tot het laatste punt.
Een gouden zon staat op u te wachten.
Nooit zal men meer zulke zware beproevingen op deze manier hoeven te doorstaan.
Wat deren dan die angsten, een hoofd vol butsen en builen.
Dan komt er eens een eindpunt en kan men alleen nog maar huilen.
Dan is men tot het uiterste gegaan, en overschreed men zijn kunnen.
Dan durft men voor zijn principes te staan en kan niets de mens meer deren.
Leve de mens die dit af durft te maken, opstaand uit het vuile riool.
Het leven volledig in de hand nemend en door durft te stappen.
Daar is moed voor nodig, uithoudingsvermogen werd gevraagd.
De mens die dit integreerde in zijn leven, als een passend deel,
die mens is waardig een deel van het grote geheel.. |
|
|
|