|
|
Opgetekend 26 februari 2003...
Een bewustwordingsdroom.
Een liefdevolle stap, door vele emoties beroerd.
Een aarzelende vooruitgang op onbekende paden.
Tot tranen toe geroerd, de emoties komen vrij.
Eindelijk een bevrijdend gevoel dat de nieuwe mogelijkheden zich aandienen.
Een weg naar een samengaan, waarin emoties zich kunnen vinden.
Samen delen, samen helen, een weg naar vervolmaking.
En als men dan wakker schrikt en de beelden rijzen op in het geestesoog,
manifesteert zich een enorme tunnel die kil en erg verlaten is.
Maar vlak voor het einde, men staat er bijna voor, staat een immense
deur in het volle licht te stralen.
Daar, oh daar is het eindpunt.
Dat waar men al zo lang naar uitkeek.
Maar wat een bloed, zweet en tranen kostten deze laatste stappen..
Het grijze, het kille was als een deken waarin de mens zich hulde.
En nu het kleed bijna afvalt op de grond is men bang voor het onbekende.
Maar dan staat Hij daar. Een immens lief gelaat siert de persoon die op de lijn staat te wachten.
Kom maar mijn kind, aarzel niet, jouw weg is nog niet klaar.
Maar rust maar even uit. Alles, maar dan ook alles nemen wij over.
Wees niet bevreesd dit is de juiste weg, leg jouw hand in de mijne.
Ik help je naar de overkant en naar jouw onverbrekelijke wederhelft.
Kijk samen met mij terug, naar alle oude incarnaties.
Doorleef nog eenmaal de pijn en ik zal jouw wonden helen.
De strijd die jij bent aangegaan was eigenlijk te zwaar voor menselijke begrippen.
Maar alleen de sterkeren van geest konden deze test doorstaan.
Ik sla mijn armen om jou heen en zal jouw nieuwe weg verkennen.
Voortaan loop je aan Gods hand en ik zal jouw eeuwige dwaallicht zijn.
Nog enkele passen te gaan en een nieuw onderdeel breekt aan.
De bloemenkrans hangt klaar en ik zal je met rozen tooien.
Je eeuwige begeleider. |
|
|
