|
|
Opgetekend:
10 december 2007..
Wéér een morgen heeft u stiekem gekeken of er
niemand bij het bed heeft gestaan.. Steeds wachtend op een
seintje dat alles niet zo ver weg is komen te staan.
De ruimte tussen gene zijde is zó licht en zó pril. De aarde is
nog wel te bereiken maar alles is zo vredig en stil.
Ik zie de mensen tobben en stil in hun verdriet. Wat jammer dat
ze het niet begrijpen: ik ben aanwezig, ook al ben ik er niet. |
|
 |
Pappa, mamma, lieve broer, Ik ben niet echt
weggegaan. Ik zit in een nieuw leerproces en ben hier
doorgegaan.
Bij de grafsteen kunt u mij niet vinden, ook al ziet dat er
prachtig uit. Probeer mij maar in liefde te bereiken, dan voelt
u mij steeds meer in uw hart.
In liefde kijk ik naar de aarde neer, zal ik in gebed uw
voorspraak zijn. Nimmer zal ik u allen vergeten, kijk uit naar
een wederkeer.
Als 'engel' zal ik hier vertoeven, liefde aan een ieder geven.
Wees niet verdrietig om mij alstublieft, ga door met uw leven..
Mieke. |
|
|
