|
|
Opgetekend: 24 oktober 2002...
De boodschap in het leven.
De mens wandelt steeds maar door.
Soms over gladde paden, een vereffende straat, dan ineens weer hobbels.
Tegenstrijdigheden op het pad. Dat vereist voorzichtigheid.
Tenminste even pauze om rond te kijken van 'is dit het nu?'
Het leven wat iedere dag weer voorbij jakkert..
Ja, de dagen kunnen ook gevuld zijn met plezier.
Een ombekommerde tijd, blij zijn met wat alles heeft te bieden.
Net als in de natuur, die prachtige wolkenloze zomer, koesterend in die heerlijke zon.
Onbezonnen gaat men door dat seizoen.
Maar dan wordt men overvallen door regen, striemende regen in het gelaat.
Dat voelt niet prettig en van binnen voelt men zich koud.
De emoties zijn daar ook onlosmakelijk aan verbonden.
Maar er komt voor ieder een dag dat men opstaat met een gevoel dat het leven waard is om geleefd te worden.
Dan zijn de wolken maar grijs en vallen de hagelstenen omlaag.
In het hart, daar is ruimte gekomen.
Een stukje moed om te bouwen, om tegenslagen te lijf te gaan.
Een mens die wil gaan troosten en niet altijd getroost wil worden.
Weg met de oude wandelstok, op eigen benen een betere toekomst tegemoet.
Met een nieuw levensplan om je niet meer te laten wegschuiven.
Dit is het gevoel van leven en accepteren wat de weg u brengt. |
|
 |
|
|
