|
Opgetekend: 28 december 2002...
Wat moet het fijn zijn om je testament op te maken van je jeugd.
De balans van je leven, en inzicht te krijgen in je dagelijkse bestaan.
Waarom heb ik die ander laten lijden?
Waarom werd het mij aangedaan?
Was ik niet zorgzaam genoeg?
Ik ben nu dat kleine kind niet meer, ik weet toch hoe de zaken liggen.
Wat was dat fijn je te verstoppen achter dat stukje klein kind te zijn.
Dan kon je rustig de ogen sluiten en doen alsof je van niets wist.
Maar nu is de mens volwassen en kruipt niet meer voor alles weg.
Nu ziet men als het boek geopend is dat er verantwoordelijkheden klaarliggen.
Nu wordt de rekening gepresenteerd en moet men gaan verdelen.
Als in een testament, de juiste delen naar de juiste persoon.
Geen excuses zijn meer mogelijk, volwaardig gedrag wordt vereist.
De mens is geen kind meer gebleven en de waarheid wordt getoond.
Als het 'kind zijn' met het nu wordt verweven en men zuiver met alles weet om te gaan,
dan hoeft men geen testamenten te vrezen en kan men op de goede weg door gaan.
Dan kan men als een volwassen persoon aan anderen liefde geven.
Ongedwongen de goede paden kiezen zonder het 'kind' in zich te verliezen. |
|
|
|
|