|
|
Opgetekend: 28 december 2002...
Bij dit doorgegeven werk hoort
een persoonlijk voorwoord:
Vaak hoor je in deze teksten de naam van God of Jezus.
Die namen te gebruiken, daar hebben vele mensen toch wat moeite mee. Om
eerlijk te zijn voor mij was dit eerst ook niet zo vanzelfsprekend.
Jaren weet je als mens dat er iets moet zijn, iets waar je aan vast
kunt houden. Het maakt niet uit welk etiket er op geplaatst wordt.
Dat noem je desnoods maar het hogere zelf, je voelt het immers wel,
maar wilt het niet benoemen. Maar als door een bliksemflits kunnen
levens en vooral denkbeelden veranderen.
Door dit op te schrijven besef ik dat het bij mij kwam door een niet
moeilijke periode in mijn leven. In die tijd kwam er voor mij een
beeld of droom.
Ik zag mezelf in het water.
Daar mijn angst voor water altijd al aanwezig was, kwam ik moeizaam
vooruit. En net toen ik dacht voorgoed kopje onder te gaan, zag ik een
bosje met groene bomen. In het water, in dat groen, stond een licht
figuur, zo stralend, zijn handen uitgestrekt naar mij. Kom maar zei
hij, durf maar te gaan. Hij liep over het water naar mij toe, en zei:
“durf die beide handen te pakken, en ik zal je helpen om veilig aan de
kant te komen”.
Later besefte ik, dat moest Jezus zijn. Met liefde heeft hij mij naar
de overkant begeleidt, dat voelde zo warm. Vandaag, toen ik dit
automatisch schrift kreeg, moest ik aan dit beeld denken…
Twee handen.
Twee handen in liefde uitgestrekt,
helpt de mens langs diepe ravijnen.
Nooit had de mens eerder ontdekt,
dat alles bestaat uit verschillende lijnen.
De kracht, de moed om alleen te kunnen staan,
haalt de uitersten in mensen boven.
De weg die wij allen hebben te gaan,
is minder zwaar als men maar wil geloven.
De angst die het leven volledig kan blokkeren,
is de donkere schaduw in de nacht.
Door vertrouwen te leren,
krijgt men ook daarvoor ongekende kracht.
Door liefde niet als vanzelfsprekend te ervaren,
maar in dankbaarheid op te nemen en te geloven,
komen de grootste stormen tot bedaren,
en komt men alle moeilijkheden te boven.
Door te accepteren dat men niet alleen hoeft te staan,
zet men zich als mens kwetsbaar open.
Maar samen met aangeboden hulp verder te gaan,
laat het leven gemakkelijker verlopen. |
|
 |
|
|
