|
|
Opgetekend: 9 januari 2003...
Soms wordt de pijn te zwaar en verschijnen de onvermijdelijke tranen.
Al tijden is het voelbaar en de wimpers trillen.
De druk op de schouders gelegd, kan de mens laten verzanden.
Een opgave in het leven die voor de aardse mens moeilijk valt te dragen
Waar is dan de moed om verder te gaan?
Of laat men die maar verlopen..
Zou er dan toch niet een helpende hand zijn?
Of hebben ze die door de vingers gezien..
Of voelt dit te pijnlijk?
Voelt het als een kruis die men elke dag mee mag dragen.
Wie heeft dat voor ons gedaan?
Of moet men zich dat nog afvragen..
Als Hij het kruis heeft weten te dragen, ondanks de angst en pijn,
wat durven wij dan te klagen, wij willen toch zijn kinderen zijn..
Dan kunnen wij gezamenlijk lopen en verdwijnen onze grootste zorgen.
Met hulp komen wij toch verder en voelen wij ons ook geborgen.
Dan mogen de tranen stromen en wordt de angst geaccepteerd.
Door de weg van Jezus te volgen heeft de mens in korte tijd veel geleerd.
Dus mens pak uw kruis op en accepteer alles in het leven.
En kniel neer op de dag dat u het volledige inzicht wordt gegeven.
Bedenk dat ook Hij onder de angst heeft geleden,
en de pijn gevoeld toen Hij viel op de treden.
Nimmer kan de ziel de paden betreden,
als hij niet eerder was uitgegleden.. |
|
|
