|
|
Opgetekend:
14 februari 2005...
Opgedroogde tranen, 'n tomeloos verdriet.
De weg werd steeds breder, de overstap was niet meer te maken.
De inborst was zo goed, men wilde elkaar geen pijn doen.
Maar de wegen liepen zo anders, de zielen zochten een uitweg.
Maar hoe vertel je dat de zon niet meer gaat schijnen, dat de koude
ingetreden is..
Dat er andere wegen zich openen, waarbij de een de ander niet meer
volgen kan..
Uitgestippelde wegen, lang voor de geboorte bepaald.
Vele mensen spelen hierbij een rol. Een cirkel, feilloos ontworpen.
Een schaakspel met vele spelers, minuscuul in elkaar gezet.
Een hoog spel op leven en dood.
En schaakmat was niet te vermijden..
Het spel moet dóór, desnoods met andere spelers.
De troeven zijn uitgezet.
Men wordt neergezet op de voor u bestemde plaats.
Het spel is volledig uit handen genomen.
Ingehouden tranen, verkrampt snikken. De zon is achter de berg
verdwenen. De koude trekt op, de natuur ademt.
Het leven vervolgt zijn cadans.
Het leven in een notendop.
Een mens met vele beloften en verwachtingen kan nooit vooraf
bevroeden hoe de weg naar huis zal verlopen.. |
|
|
