|
|
Opgetekend:
27 december 2005..
Naar aanleiding van de brand op 1 januari 2001 in een
cafe in Volendam heeft een van de slachtoffers de volgende tekst
doorgegeven..
Waar was je mama..
Ik zweefde weg van de aarde en kon je niet meer zien.. Waar zijn
mijn vrienden gebleven..? Waarom deden mijn longen zo'n pijn..?
Ik was toch op een feest..? Het was toch nieuwjaar..?
Ik begreep maar niet waar de muziek was gebleven. En ineens al
dat licht, die zachte handen die mij koesterden. Even voelde ik
de schroeiende pijn niet meer.
Mijn ziel keek van bovenaf en zag al mijn verbrande
vrienden. Waar was je mama..? Wat is er gebeurd..?
|
|
 Ineens
een bevrijdend gevoel. Geen pijn en angst meer, alleen maar
licht en troost.
Treur niet om mij mama, met mij gaat het nu goed. Ik blijf
steeds in jouw buurt. Voel hoe ik jou vasthoud als jouw tranen
blijven stromen. Ik was zó jong en jij moest mij al missen.
Geloof me er komt een weerzien.
Dit is geen afscheid voor altijd. Eens kan ik je weer omhelzen. |
Ga verder mama, ik zal je helpen. Richt je tot die andere
jongeren die na de brand zoveel steun nodig hebben. Ik kijk uit
naar een weerzien. Tijd is voor de aardse begrippen. Geloof me,
jouw zoon is niet weg..
Voor altijd jouw zoon,
er is géén einde ! |
|
|
|
