Vier kleine zieltjes, afgesneden van het aardse bestaan. Vier kleine engeltjes, op weg naar de Grote Vader gegaan.

Wat hebben ze hier niet begrepen? Waarom zo snel heen gegaan..? Waarom moesten de ouders ze nu al missen, zo vroeg in hun bestaan..
Generaties willen immers groeien. Ouders gaan nu eenmaal eerst terug, maar om nu de vier kinderen te moeten missen.. Te snel, te pijnlijk, te vlug. 

Dag lieve pappa en mamma, het is gewoon niet uit te leggen. Aan de andere zijde leven wij verder. Wat kunnen wij nog zeggen..
Wij zien elke traan op uw gezicht en hopen u na jaren weer terug te zien. Wij wilden u ook nog niet missen.
Wij leven nu in het Grote Licht en wie weet ziet u ooit een glimp van ons, misschien. Wij kunnen u niet altijd helpen en sterkte wensen. Daarmee verzachten wij niet uw pijn. Hopelijk wordt u gesteund door andere mensen. Wij zullen voor u altijd engeltjes zijn.

Opgeschrikt in de donkere nacht, en van u beiden gescheiden.. Lieve papa en mama héél veel kracht, wij hielden zo van u beiden..