|
|
Opgetekend:
4 juni 2012
Als in een droom is zij weggegaan, haar schoenen nog netjes
onder het bed. Een afscheid, wat geen afscheid was. Een gesprek
in de ziel, omdat haar lichaam weigerde.
Na jaren wordt men wakker en voelt men het vreselijke gemis.
Nooit meer samen winkelen, een kort berichtje door de telefoon,
het kopje koffie samen. Het kan niet meer.
Wat blijft is geestelijk contact. Het gevoel dat ze er is en
niet begraven onder die koude grafsteen. Het voelen van de
energie. Die hangt om je heen als je haar zo mist. Een wolk
parfum, net iets teveel, alsof ze wil zeggen:
"Ik ben er nog hoor, er is geen einde.
Ik zie je tobben en zuchten. Kon ik je maar even optillen. Maar
dochter, ga door! Laat je leven schitteren als een mooie steen.
Ik kan het niet laten om hem op te poetsen. |
| |
Loop je weg.
Ik heb je zo lief en zal op het einde
van je leven op je wachten".
Mamma |
|
|
