|
|
Opgetekend: 26 juli 2014
Als ik terugkijk op mijn leven zie ik een
vreselijk moeilijk pad. Ik werd in leven gehouden door middel
van een slang in mijn keel en morfinepleisters voor de pijn.
Geen kwaliteit meer van leven. |
|
Ik kon er niet meer op uit, niet
meer de natuur in.
De mensen om mij heen keken meewarig en durfden mij geen
beterschap te wensen. Alleen "sterkte" zei af en toe iemand. En
dat had ik zo nodig. Ik werd immers niet meer beter. Maar hoe
berust je daarin?
Je probeert vrede te krijgen dat het leven ophoudt, dat je niet
meer welkom bent op de wereld. Maar die vreselijke pijn,
daardoor voelde je je geen mens meer.
Toch maar gevraagd of het op mocht houden. En daar waren ze,
mijn vader en mijn moeder. En ze lachten zo lief.
Ze waren samen met een witte gedaante. Die pakte mij vast en nam
mij mee. Heel licht voelde ik mij zweven.
God dank dat het Licht er mag zijn.
Geen pijn, neem mij maar mee dacht ik.
En nu kijk ik terug en wil de mensheid vertellen dat alles hier
liefde is.
Als ik dit eerder had geweten, had ik niet zo’n angst gehad. |
|
|
