|
|
Opgetekend: 11 maart 2015
Ik probeerde te overleven.
Het leven was voor mij zo zwaar.
Iedere dag was voor mij een zware opdracht, zeker om te blijven
leven.
Niets om aan vast te houden, geen richtingaanwijzer in de buurt.
Ik geloofde niet in hulp en stootte dat altijd af.
Tot op de dag dat het leven voor mij niet meer hoefde. Heel
doortastend liep ik vanaf het perron.
De trein kwam eraan.
Zou het een sneltrein zijn?
Zou ik het durven??
Op het laatste moment ben ik gesprongen. Van mijn lichaam was
niets meer over. Alles was verspreid en vernietigd door die
heftige klap. Mijn ziel hing er boven, getraumatiseerd en
geschokt.
Hoe heb ik dit kunnen doen?
Had ik zo weinig respect voor het leven?
Waar was 'Het Licht' waar ze altijd over hadden? Moest ik dit
ook alleen doen?
"Lieve kind...", hoorde ik.
"Kom met mij mee, ik ben jouw gids.
Wij zullen jou laten rusten en bijkomen uit de shock toestand.
Was je zo eenzaam?
Trok het leven zo aan je?
Geen moed om het af te maken?
|
 |
Nu kom je in een andere dimensie
waar je ook verantwoording mag afleggen. Dit is geen bevrijding.
Hier krijg je inzicht om met je ziel om te gaan.
Lieve kind, wij bevrijden veel maar willen jou de volledige
verantwoording tonen. Zelfmoord is immers geen oplossing, het is
een impulsieve daad. En om aan Gene Zijde te kunnen leven zul je
moeten kijken naar allen die je hebt achtergelaten. Ze zijn
immers tot op het bot geraakt en begrijpen niet waarom je het
deed en dat je zo weinig vertrouwen had.
Wend je tot de grote Vader.
Toon berouw en probeer nieuw inzicht te verwerven.
Jouw gids helpt je hierbij..." |
|
|
