|
|
Opgetekend: 20 mei 2015
Voorwoord
Het is al weer twee jaar geleden dat Julian en Ruben zijn overgegaan.
De twee broertjes uit Zeist die door hun vader uit het leven zijn gehaald.
Was het onmacht? Wie zal het weten.
Hun moeder is overgebleven met een hele zware last in het leven.
Nu, twee jaar later kwam dit bericht uit de sferen.
Het is ook in het condoleanceregister opgetekend.
Een verdrietig gezicht, zo moe gestreden om wat haar is
aangedaan.
Zo verdrietig achter te blijven en doelloos aan de lijn te
staan.
Twee kinderen, uit het leven weg gegaan.
Door een kille hand mochten zij niet meer leven. De veroorzaker
heeft zoveel karma opgedaan en kijkt met spijt en weemoed naar
de aarde.
Nu zijn zij thuis, de jongens.
Aan Gene Zijde.
In het huis van de vader, zonder pijn.
En de moeder die achterbleef,
die daardoor alleen bleef staan...
Waarom zulke dingen gebeuren?
Daarover gaat het Grote geheel.
De mens wikt, God beschikt.
Soms zijn zaken onverklaarbaar. Maar deze moeder kreeg een heel
zwaar deel. Zij krijgt kracht om deze zware strijd te hanteren.
Liefde en vergeving om van deze gebeurtenis te leren. |
|
| |
Het oorspronkelijke artikel
vindt u
hier |
|
|
