|
|
Opgetekend: 9 oktober 2015
De mens, alleen op weg.
Soms contact met een medemens, maar vaak doordrongen van
eenzaamheid.
Mijn naam is Corrie
en dit is mijn verhaal: |
Ik zorgde altijd voor mijn vader en moeder, heel
lang. Zij werden steeds ouder en zieker.
Toen ineens ging mijn vader naar gene zijde, weg van de wereld.
Mijn moeder was bedlegerig, zij overleed in haar slaap.
Daar stond ik dan.
Geen stem die iets tegen mij zei.
Ik wist het, ik had mij vervreemd van buren en andere mensen.
Dacht ze niet nodig te hebben, kon alles zelf wel. Maar op het
moment dat ze mijn ouders weg brachten uit hun huis, voelde ik
die totale eenzaamheid.
Ik dacht toen: Kon ik ook maar dood...
Zal ik maar een tijdje niet meer eten en drinken...
Ik was aardig op weg toen er onverwachts aan de deur werd
gebeld. Een aardige mevrouw stond aan de deur.
"Ik ben uw pastor", vertelde ze mij.
Vaag dacht ik: Wat is dat? Ik ben niet religieus.
Maar zij stapte op mij af en gaf mij hulp. Leerde mij weer te
gaan eten en bracht mij in contact met lotgenoten.
Heel voorzichtig gloorde er weer een horizon.
Toen ging alles heel snel. Ik verhuisde naar een prettige
woonomgeving en had weer een sociaal leven. Blij en opgewekt
liep ik op de weg. Het voelde alsof ik hulp had gehad van
engelen.
Totdat ik zo in gedachten was van blijdschap wat mij nu was
overkomen, dat ik die bus niet aan zag komen. Een grote klap,
een groot licht, en ik werd opgetrokken.
Nu was mijn leven in één klap over.
Ik zou mijn ouders dus al snel weer zien.
Maar nu ik vanaf gene zijde terug denk besef ik dat het jammer
was. Ik had weer moed om wat van mijn leven te maken en toen
hield het op.
Wat heb ik een kostbare tijd verloren laten gaan. Ik had de
dagen beter kunnen invullen en contacten kunnen opbouwen.
Ik ben als mens gelukkig niet eenzaam gestorven. Dank aan allen
die zich mijn lot hebben aangetrokken.
Corrie |
|
|
|
