|
|
Opgetekend: 29 november 2015
| |
| |
"Zet de aardappelen maar vast op, mam..."
Argeloos zei ik dat
door de telefoon. Ik wist dat mijn moeder op mij wachtte. Nog
even en ik was thuis, een klein stukje vanaf de snelweg. En wat
er gebeurde, ik sta er nog versteld van: De bocht die ik moest
nemen, daar schoot ik uit. De auto reed rechtdoor het water in.
Mijn laatste gedachte was:
"Help mij!"
"Haal mij hier
uit!"
Maar dat gebeurde niet...
Ik voelde mij
naar beneden zuigen.
Een groot wit licht om mij heen. Mamma,
pappa, ik kom niet meer naar huis. Met schrik realiseerde ik mij
dat mijn leven er op zat.
Nu ik aan Gene Zijde ben
probeer ik mijn ouders veel signalen te geven. Hun vertellen dat
de dood geen einde is, alleen het afsluiten van een aards stuk.
Maar voor mij had alles anders mogen zijn. Ik had mijn hele
leven nog voor me. Mijn arme moeder, wat heeft zij een stil
verdriet. En mijn vader die zo nuchter is, zal hij dit alles wel
kunnen begrijpen?
Ik weet dat jullie een
gedenkteken bij het water hebben neergezet, dank daarvoor. In de
geest blijf ik altijd jullie zoon.
Opgenomen in het huis van
de Vader. |
|
|
