|
Opgetekend: 19 mei 2017
Twee stenen muren. Ik was een
ontredderd persoon. Steeds liep ik het zelfde
stukje, als opgesloten in een hok. Maar vrijheid was er wel,
alleen ik zag het niet. Ik zat opgesloten in mijn hoofd. De
depressies waren zo zwaar dat ik mij afzonderde van de mensheid.
Ik was totaal mijzelf kwijt. Soms kreeg ik hulp maar zij konden
mij niet bereiken en stopten mij vol met medicatie. Wat een
ellende. Tot op die bewuste dag. Ik hoorde
stemmen in mijn hoofd die mij vertelden: "Hou toch op met je
leven... Pijnig jezelf toch niet zo... Wat stelt een leven
nu voor...?" En ik heb er aan toegegeven. De details zal
ik besparen maar de angst raak ik nooit meer kwijt. Ik
verwelkomde de dood. Tot op het moment dat ik zweefde.
Waar was ik...? Wat had ik gedaan...? Wat een spijt...
Ik had immers de dood zelf geregeld. Om nog niet te spreken wat
ik de nabestaanden heb aangedaan. Getekend voor het leven. De
machinist van de trein bied ik mijn excuses aan. Wat er gebeurde
heeft zijn leven verwoest. Het spijt mij zo. Nu
ben ik eindelijk vele jaren verder en opgenomen in het Grote
Licht. Zij helpen mij waar mogelijk. Ik had geen kwaad in de zin
maar zij laten mij zien dat dit de slechtste oplossing was. Ik
pleegde zelfmoord maar was mij er niet goed van bewust. |
|
Laat dat mijn waarschuwing zijn aan allen die in een
depressie verzeild raken: Hulp zoeken en blijven zoeken. En
laat je niet regeren door die hallucinerende medicatie. Zo’n
stap zoals ik heb gemaakt is nooit geen oplossing.
Mijn naam was Robin |
|
|