|
|
Opgetekend: 23 mei 2019
 |
Stil liggend in een ziekenhuisbed overdacht
ik het probleem. Om daarna verder te gaan met de orde van de dag.
Wat ben ik enorm geschrokken.
Ja dat er iets niet goed was,
dat wist ik wel. Maar dat ik een levensbedreigende ziekte had, kon
ik in de verste verte niet bedenken.
Nog hoor ik die woorden:
"U bent uitbehandeld, wij kunnen niets meer voor u doen. Geen
bestralingen, geen chemokuur. Alles wat ik niet wilde horen...
Ik hing nog aan het leven. Kon mij ook niet voorstellen dat het
zou gaan eindigen.
En hoe en op welke manier? Ik had zo’n
moeite om niet in paniek te raken.
Maar tranen hielpen niet.
Het was een voldongen feit.
Nu, je begrijpt het al.
Ik ben snel overleden. Maar wat had ik een naar einde. De woorden
van 'wij komen je ophalen in liefde' klopten wel. Maar mijn
lichaam vocht er tegen en wilde niet overgeven. Ik wilde niet
dood...
|
Ook nu is er nog
geen balans in mijn ziel en draag ik de sporen van deze overgang.
Ik zal wel weer helen, dat weet ik. Alles is hier immers
liefde en ik word er bij geholpen. Dit was de uitwerking van de
schok dat je leven zomaar over kan zijn.
Ik zou ook willen
roepen: "Geniet van iedere dag, haal eruit wat er in zit.
Besef hoe kostbaar het leven is. Het kan zo abrupt eindigen". Mijn
moeder zei altijd:
"De mens wikt, en God beschikt". Ik ben hier
het voorbeeld van... |
|
|
