|
|
Opgetekend:
22 oktober 2006..
|
De tijd begint aan te breken voor totale bezinning. Mensen en
dieren zijn op weg naar de uiteindelijke doolhof des levens.
Het lijkt zo gemakkelijk daar in te manoeuvreren, maar de
donkere kanten hebben zich nog niet getoond. De weg die altijd
zo vanzelfsprekend was heeft vele valkuilen in zich. |
Zó moeilijk laveren als 't steeds
donkerder wordt... De takken striemen over het gelaat. Geen
richting om zich te oriënteren, alleen maar eindeloze gangen.
De bliksem breekt los...
Vele mensen kunnen deze rit niet vervolmaken. De hemel breekt
open. Een stem stimuleert om de moed niet te verliezen.
Allen naar de grote opening. Er is maar één weg te gaan: de weg
van het goede. Maar velen zullen het eindstuk niet kunnen
vinden. Achtergebleven in het doolhof lopen anderen er dwars
over heen. Geen hulp, geen clementie met de medemens. Nee, een
zelfingenomen gedrag om te overleven.
De uiteindelijke bedoeling gaat aan velen voorbij. De anderen
wegtrappend lopen ze het laatste stukje, vol overtuiging dat ze
het goed doen.
Totdat de laatste bocht in zicht komt...
Dáár kunnen ze niet door. Hun ego is te groot om te kunnen
passeren. Een fel licht wordt ontstoken en wijst allen waar ze
in de fout zijn gegaan.
Een grote witte gestalte staat te wachten. Hij opent de poort
voor allen die op een liefdevolle manier hebben gelopen en
onderweg óók de naaste hebben geholpen.
Het doolhof verdwijnt, daarvoor verschijnt het grote inzicht.
Alle mensen die hier doorheen zijn gegaan zien in één oogopslag
hun goede dingen of tekortkomingen.
Het doolhof des levens.
Voor ieder een goede kaart en kompas. Zaak is om op 'n zuivere
manier deze levensweg te lopen..
Zo spreekt Petrus. |
|
|
|
