|
|
Opgetekend: 29 april 2015
In het dorp waar ik woonde werd iedere man
meegenomen en weggevoerd. Allen moesten zich verzamelen, onder
dwang. Met angst in het hart werden wij naar het plein gedreven.
Hoe moet het nu met mijn familie?, ging het door mij heen...
En
wie zorgt er voor al die vrouwen die achterbleven?
Waarom riep men?
Waarom allen uit één dorp? |
De Duitsers jaagden ons op.
Stuk voor stuk moesten wij knielen. Met angst en wanhoop in de
ogen keken wij elkaar aan. De pistoolloop op ons hoofd gericht,
totdat de trekker over ging.
Waarom moesten wij zo’n dood sterven...?
Was er verraad...?
Waarom wij...?
Ik was een van de velen en had een vreselijke angst. Vader, bad
ik, als er een hiernamaals bestaat, neem mij dan mee.. En als ik
straks overga help mij dan a.u.b. van die heftige angst af.
Ik wilde dit verhaal doen, ook al is dit al zo lang geleden. Een
verhaal van onmacht. De ene mens tegen de ander.
Hoe kan de ene
mens dit de ander aandoen?
Deze mensen hebben toch ook gevoel, hebben toch ook een
moeder...?
Een massagraf voor ons.
Allen gezamenlijk naar gene Zijde, het
huis van de Grote Vader.
Overgaan kan gruwelijk zijn.
Voor ons en alle nabestaanden...
Mijn naam is Anton |
|
|
|
