|
|
Opgetekend: 6 oktober 2016
Aleppo, Syrië, een bloedig
tafereel
Mamma waar ben je...?
Net zag ik jouw lieve
gezicht nog...
Tot dat die bommen vielen. Een
verschrikkelijke pijn ging door mij heen en ik voelde mij zo
eenzaam. Waar was je en waar ben ik terecht gekomen...?
Dit was niet meer de aarde. Ik hoorde geen gehuil meer en geen
rondspattende bommen. Ik zweefde en voelde mij zo licht.
Mamma zweef jij ook?
En mijn broertje, waar is die?
De gids die mij begeleidde zei:
"Lieve kind, jij bent net
als jouw moeder omgekomen in die vreselijk oorlog. Je had geen
kans om te overleven. Maar jouw kleine broertje is moederziel
alleen achter gebleven. Wij zullen allen bidden dat de mensen
zich over hem ontfermen. Kom lieve kind, het huis van de Vader
wacht. Jij mocht wel niet zo lang leven maar je bent nu weg uit
de gruwelen van deze oorlog..."
Dagen, nachten,
maanden, allemaal slachtoffers. Nimmer is een strijd zo bloedig
geweest. Alle menselijke aspecten zijn verdwenen.
Vele
mensen, kinderen en ouderen vanuit het strijdtoneel o weg naar
het Grote Licht.
De machtsstrijd wordt
uitgevochten.
En mensenlevens tellen niet mee... |
|
| |
|
|
|
