|
|
Opgetekend: 29 april 2017
Je stond daar en keek naar mij. Ik voelde een
druk van de zware energie.
Je wilde mij vertellen dat je steeds op mij
lette. Was jij immers wel diegene
waar ik mijn verhaal aan wilde toevertrouwen ?
Ja, jij was dat medium waar ik mijn vertrouwen in stelde...
Een van de meest gruwelijke verhalen die
er bestaan...
Het was oorlog.
Zij hadden mij te
pakken.
In een rammelende trein werd ik vervoerd. Een trein
die steeds afremde met een hoge schrille fluit. Veel angstige
mensen, veel gehuil. Ik werd geschopt als een beest en had zo’n
ondefinieerbare angst. Wat gingen ze allemaal met mij doen? Het
was niet meer tegen te houden. Ik plaste in mijn broek en de
tranen liepen over mijn wangen.
Al snel werd ik te
werk gesteld in het zwaarste vernietigingskamp. Geen eten,
mondjesmaat, altijd koud. En als je niet hard genoeg liep volgde
er een aframmeling. Alles was onmenselijk. Ik probeerde in
contact te komen met andere gevangenen, maar de angst
overheerste. Allen wisten wij onbewust: wij gaan dood.
Toen kwam de bewuste dag, ik had ze al naar mij zien kijken.
Toen werd ik er uitgepikt. Ik moest mee naar een soort
ziekenhuis. Daar hoorden ik mensen vreselijk gillen. Mannen,
vrouwen, op allen werden vreselijke medische experimenten
uitgevoerd. Zij hadden mij op de lijst voor castratie zonder
verdoving. Maar dat was nog het minste...
Ik heb geschreeuwd:
"Is er dan geen God...?"
"Zijn alle Duitsers barbaren...?"
"Waarom geen respect voor de joodse mensen...?"
Het bloed
golfde over mij heen, zo’n pijn.
Binnen korte tijd voelde ik
mij weg glijden en was ik van de aarde. Op weg naar Het Licht.
Ik vertel nu dit vreselijke verhaal aan jou zodat niemand dit
ooit zal vergeten. Dit waren geen mensen met hun ziekelijke
geest.
Dit was macht en lust.
God de Vader,
laat dit zich nooit meer herhalen... |
|
|
|
