|
|
Opgetekend: 21 februari 2021
Voorwoord:
Het is
al weer bijna mei. De verschrikkelijke herinnering aan
de oorlog.
Een gids vertelt een waargebeurd verhaal
uit de tijden
van het Duitse concentratiekamp.
Het verhaal van het meisje met het
witte hemdjurkje:
Klei , teer, onbevangen en pas 8 jaar.
Prachtige lange haren en grote vragende ogen.
Een gruwelijk leven
waarop uiteindelijk de dood volgde.
Nu leeft zij weer in een nieuwe
incarnatie. Doordrongen van pijn.
Men kan het haar niet uitleggen, ze moet het zelf
verwerken.
Een gemartelde ziel om zo rond te lopen
met flash-backs uit die trein, het ratelen van de wielen.
En
het beeld van al die uitgemergelde mensen vol angst en pijn op haar
netvlies.
Hier
haar verhaal, opgetekend doro haar speciale begeleider, met hulp van het
Hogere...
Daar liep ze dan, trappelend op het perron.
Geen ouders meer, die waren dagen geleden al opgehaald. En nu liep
zij bij het station, waar een kale houten trein stond.
"Opschieten!", riepen ze, "Ga in de trein...!"
Als vee werden
ze opgesloten, ze kreeg bijna geen lucht meer. Ze droeg een klein
wit hemdjurkje en had het erg koud. "Wat is dit allemaal...?",
herinnerde ze zich, "Wat gebeurt er...?"
De trein
zette zich in beweging, ratelend. Vele mensen in paniek, ze
snapten het niet. Maar wat opviel was de ster op hun jas. Stuk
voor stuk Joodse mensen, hun laatste bezittingen met zich
meenemend. Ook haar blauwe koffertje met haar beer stond naast
haar.
De trein stopte na lange tijd.
De mensen
waren door elkaar geschud.
Eruit, hoorde zij in het Duits:
"Raus !!".
Vele rijen mensen stonden daar, verstijfd door
angst. Het meisje ertussen. Ze sloot zich aan bij andere mensen.
"Allemaal de koffers afgeven en doorlopen", schreeuwde men. Zovele
mensen werden van elkaar gescheiden. Mannen, vrouwen, kinderen en
zelfs baby’s werden bij de moeders weggerukt.
Allen
kregen een washandje met een stukje zeep: Dan mogen jullie allen
in de douche.
Helaas, wat ze niet konden vermoeden, uit die
douche stroomde gas, een gaskraan. Niemand kwam daar levend uit.
Het crematorium was er vlak achter.
Wat een angst, wat een
zielenpijn...
Het meisje werd uit de rij gehaald.
"Jij mag met ons mee", vertelden ze en ze kwam bij een Duitse
officier en zijn vrouw terecht.
"Kun je dansen?", vroegen zij,
"Kun je ons amuseren?" En dat in zo'n vreselijke omgeving...
Een naar detail zat er nog bij, zegt de gids, maar dat houden wij
zo. Het kostte ook haar het leven en is te verdrietig om dit te
beschrijven.
Nu leeft ze weer in een nieuwe
incarnatie. Weer op de aarde, met een zeer grote pijn in haar
ziel. Onwetend voor de buitenwacht, alleen insiders die het mogen
zien.
Hoe is het mogelijk dat de ene mens dat een
ander kan aandoen? Meisje in het witte hemdjurkje, wat zul je het
nu moeilijk hebben, vol onbewuste herinneringen die dagelijks
voorbij flitsen. In gedachten nog steeds in die ratelende trein.
Hadden wij je maar kunnen helpen… |
verwante pagina:
05.05.2016 |
| |
|
|
|
