|
Opgetekend: 11 oktober 2022
Voorwoord Ruim 20
jaar geleden zag ik een beeld: Op het Rode plein in Moskou een heel groot
reuzenrad. Vanuit
het hoogste bakje kwam het rad in beweging en stortte het met een noodgang
weer naar beneden. Ik vroeg nu aan de gids: hoe kijkt u tegen deze
oorlog aan ?
De bommen exploderen op de mensen die in
de kern geraakt worden... Wat gaat er om in het hoofd van de
zieke leider? Dat mensen hem klakkeloos volgen… Eenieder
weet toch diep van binnen dat hij zijn broeder of zuster niet
wil verwonden? Wat leeft er dan in de mens om daar gehoor
aan te geven… Of is het de angst of de druk om niet te kunnen
weigeren? Niet allen zijn het met de leider eens en
vluchten om dat ze graag willen blijven leven. Vele ouders
krijgen hun kind levenloos terug. Groot is het verdriet.
Laat het volk eens van zich laten horen! Allen opstaan tegen
de macht. De schade is toch al ontstaan. Laat die wond niet
verder etteren. Mensheid sta op en vecht tegen onrecht ! Laat
uw stem horen en schal over het plein. Dan kan men elkaar weer
vinden bij het afzetten van de leider. Geen enkel mens verdient
zoveel leed. Allen zijn slachtoffer, de bezetter
en de overheerser, van een grote dwaling. Hou de adem in voor
nóg grotere stappen. Dan vernietigt men in een klap alles wat
ooit in liefde is opgebouwd. De Goddelijke wereld
legt een ring aan om de schuilkelders. Voor allen om minder
getroffen te worden door bommen. Dit verdient geen mens. Men
moet terug naar het licht. Mensen, verenigt u in
positiviteit, in de hoop dat de agressor gaat draaien… |
|
|
|