|
Opgetekend: 9 juli 2018
|
Altijd rugpijn, mijn hele leven.... Dag
in, dag uit, sjokte ik maar voort. Veel medicijnen, veel
therapie, maar niets kon de rugpijn weghalen. Mijn
humeur was om op te schieten. Nooit vriendelijk tegen mijn vrouw.
Eén keer lief zijn tegen haar was al teveel, terwijl zij mij
adviseerde om een scan te laten maken. Maar ik liet mij niets
zeggen. Wel moeilijk om mijn baan te houden. Ik slikte aspirine
als snoepjes om te proberen de dag door te komen. Door al die
medicatie, die steeds sterker werd, voelde ik mij echt niet goed.
Maar een dokter erbij halen..., ach, dacht ik, het gaat wel over.
Maar dat deed het niet... Af en toe brak het
zweet mij uit en ik mocht maar een afgepaste hoeveelheid
pijnstillers, stond op het doosje. Tot de dag dat ik het allemaal
niet meer kon volhouden. Zal ik dan toch het ziekenhuis maar
bellen...? Of neem ik een dubbele dosis pijnstillers, dacht
ik... En ja, dat was het domste wat ik kon doen.
Mijn hart verwerkte dit niet en ik viel neer. "Help mij...",
riep ik. Maar er was niemand in de buurt. Een flinke harde
pijnscheut. Nóg een hardere er achteraan en alles werd zwart voor
mijn ogen. Toen ze mij vonden was ik helaas al lang overleden.
Hoe kan een mens zo stom zijn? Met hulp had ik
vast nog kunnen doorleven... Ik had beter moeten weten, maar ik
was zo eigenwijs. Vergeef mij a.u.b. ... |
|
|