|
|
Opgetekend: 7 oktober 2020
Nu even geen skyletter van Gene Zijde.
Gewoon even een overzicht wat mij is overkomen.
Soms gebeuren
er hele mooie dingen...
Onlangs werd ik met spoed
opgenomen in het ziekenhuis. Er bleken galstenen te zitten. En een
galblaasoperatie daarna was onoverkomelijk. Als supergevoelig mens
kwam ik daar in he ziekenhuis binnen. Hoezo afsluiten? Hetlukte
niet. Dus alleleiziekten en pijnen bleven aan mij hangen.
Ik probeerde het uit te leggen aan de verpleging. Maar helaas, ze
stonden zo raar te kijken, zoveel onbegrip. Allemaal van die mooie
jonge, goed opgemaakte verpleegsters, het leek wel KLM.
Ik was mens, ik was bang, had koorts. En na de eerste operatie was
ik erg ziek, had een bacterie in mijn bloed. Hoe klein kan een
mens dan zijn. Waar was mijn vertrouwen?
Ik voelde dat ik hulp
kreeg van het Hogere. Er zat ook een mooi blauw sterretje boven
mijn hoofd. Vooral in de nacht gaf dat kracht.
Na de
tweede operatie was ik totaal de kluts kwijt. s 'nachts vroeg ik
de gidsen: "waar bent u, ik heb het zo moeilijk..."
Mijn
vertrouwen was erg laag. Daar schaamde ik mij voor. En net als je
het niet meer verwacht zag ik zoiets moois: Achter de kar met de
verpleegster liepen mijn gidsen in de ziekenkamer. En een
prachtige witte figuur keek met liefdevolle ogen naar mij met mijn
koorts. Ik zag Jezus. En wat zo mooi was: ze liepen door de muur
alsof de muur er niet stond. Als ik nu nog niet kon vertrouwen...,
wat een voorrecht!
Mijn genezing zette in. Vele
dagen moest ik nog blijven. De angst voor het Coronavirus in het
ziekenhuis bleef om mij heen. Die patiënten lagen een verdieping
hoger. Wat een geluk heb ik gehad dat ze in deze tijd mij nog
konden opereren. Dat er nog reguliere patiënten opgenomen konden
worden. En het allerbelangrijkste: het ziekenhuis kwam niet in
quarantaine dus ik mocht naar huis om aan te sterken.
Als
een wanhopig mens kwam ik binnen in het ziekenhuis.
Als een
geheeld mens mocht ik naar huis. Vol met dankbare gevoelens. Dat
ik het nooit helemaal alleen heb moeten doen. Zoals de symbolische
voetstappen in het zand. En ik merkte ze toen niet op. Lieve kind,
vertelde men toen: Toen je het moeilijk had heb ik je gedragen...
 |
|
|
