|
|
Opgetekend:
6 juli 2021
Voorwoord:
Weer
tekenden zich beelden af,
en woorden in mijn hoofd.
Een waarschuwing...
Ik wilde het niet !
Hoe vaak had ik
dat niet gedacht...
Mijn jeugd was zo besmeurd. Als
klein kind had ik het niet gemakkelijk. Er was geen geld, geen
vooruitzichten. Op school ging het ook niet erg goed.
Toen,
op die bewuste avond ontmoette ik hem. Donkere ogen, gewoon een
kanjer. En hij had nog wel aandacht voor mij. Hij nam zelfs de
tijd voor mij. Zou ik dan toch een stukje geluk in mijn leven
krijgen? Dat was wat ik dacht en hoopte.
Wat was ik trots op
die mooie man.
In de liefde wijdde hij mij in,
zorgde dat ik mij echt vrouw voelde. Cadeautjes, sieraden, het
kon niet op. Tot de dag kwam dat ik voelde dat hij anders
reageerde. Hij was kort, heel aangeslagen. Hij vertelde mij dat
hij schulden had en bedreigd werd. En dat ze hem wilde pakken om
af te rekenen...
Hij keek mij niet aan.
Ik was
bang geworden en vroeg hem wat ik kon doen om te helpen. Heel
voorzichtig zei hij: "Als je echt wil helpen dan mag je voor mij
geld verdienen. Je wilt toch immers niet dat ik wordt
vermoord?".
Schoorvoetend zei ik: "Toch niet met mijn
lichaam...?"
Ja, juist zei hij. Ik zal je wel inwijden.
Wat er toen gebeurde, hij werd zeer hardhandig. En hij huurde
een ruimte voor mij en begon mannen uit te nodigen.
Uren liet hij ze hun gang gaan. Ik zat gevangen in een web. Een
web van macht. Hoe ik ook tegenwerkte, niemand kon mij helpen.
Hoe had ik zo dom en onvoorzichtig kunnen zijn...
Tot de dag dat ik bont en blauw, uitgeput kans zag om te
ontsnappen. Ik ben snel naar mijn ouderlijk huis gegaan. Maar
daar jouwden ze mij uit. Vonden mij weerzinwekkend en vonden dat
ik ze ten schande had gemaakt. Ik was hun dochter niet meer en
kwam er niet meer in.
Er was nog één weg voor mij
open. Het station was vlakbij. Een grote trein kwam aan denderen
en ik gooide mij ervoor.
Nu leef ik niet meer. Ben
verder gegaan naar het 'Grote Licht', wat wenkte.
Getraumatiseerd kijk ik terug. Hoe kan een mens zich zo gedragen
naar de ander. Die vernedering was niet te dragen. Ik had
verkeerd gegokt in het leven en wil meisjes meegeven: "Pas op,
trap er niet in !" Alleen de dood bleef over als uitkomst... |
 |
|
|
