|
|
Opgetekend:
5 augustus 2021
Een havik kwam in mijn droom in de nacht en
bracht
het
volgende verhaal over...
 |
Eeuwen in de Middeleeuwen leefde ik mijn
leven als ridder. Omringt door een ruig landschap, hoog te paard,
altijd onderweg. De bergen waren hoog met hele diepe kloven en
dalen. Omringt door dichte bossen, afgewisseld met heldere
beekjes.
Heel alleen en afgesloten van alle mensen
reed ik daar. Een knapzak op mijn rug met een homp brood en een
fles water. Alleen met mijn gedachten, die vaak heel mistroostig
waren. Ik kwam op voor recht en onrecht. Maar meestal zorgde de
eenzaamheid dat ik verdrietig was door afzondering.
Lange tijd zwierf ik rond. Men zegt dat je dan één bent met de
natuur. Nu, dat was ik echt.
Ik waste mij bij de beekjes, at
bessen en nootjes en af en toe wat wild of vis die ik probeerde te
vangen. Heel alleen, geen partner, geen vooruitzichten in het
leven.
Tot op de dag dat het paard een misstap
maakte. Vanaf een hoge berg vielen wij naar beneden. Een enorme
smak, het paard was gelijk dood. Zelf bleef ik versuft liggen,
roerloos. Toen ik bijkwam zag ik een grote havik. Hij bleef boven
mij uit dwarrelen. Inmiddels hadden andere personen deze vogel ook
gevolgd. Zo vonden ze mij en brachten mij naar de eerste de beste
boshut.
Gelegen op een plank met helse pijnen. Ik
zag steeds minder, de aarde vervaagde. Wel was er een groot licht
om mij heen.
In gedachten zweefde ik boven een ravijn in de
beschermende klauwen van de vogel.
Toen werd ik in een enorme
straal van Licht opgehaald. Zij noemden zich gidsen en zorgden
voor mij.
Weg angst, weg pijn.
Alleen maar rust en
zorgzaamheid.
Dank lieve havik dat je iemand op mijn
weg zette en ik veilig opgehaald werd. Dan was het toch nog een
serene dood en werd mijn lichaam niet opgegeten door wilde dieren.
In mijn nieuwe omgeving mag ik uitrusten na een heel eenzaam en
zwaar leven...
Ik vond dit de moeite waard
om door te geven. |
|
|
