|
|
Opgetekend:
26 oktober 2021
Een
jonge vrouw in de kracht van haar leven.
Zij vertelde haar intrieste verhaal...
Ik was 40 jaar en op de dag dat ik jarig
was dacht ik nog:
Nu begint mijn leven. Ik had nog zoveel
verwachtingen. Leuke uitjes, ik hield van mooie kleren. Ook dacht
ik ooit tegen een leuke man aan te lopen. Samen nog jaren gelukkig
zijn. Kortom, wensen genoeg.
Die bewuste avond op
mijn verjaardag liep ik in de stad.
Ik had met vriendinnen
afgesproken. Het was behoorlijk donker, maar ik stapte hard door.
Nog een klein stukje.
Vlak bij het restaurant stak ik over.
Een taxi die er hard aan kwam had ik niet gezien. Hij raakte mij
frontaal.
Op dat moment ging voor mij het licht uit.
Na geruime tijd, ja zelfs weken, kwam ik uit mijn coma. Totaal
geen idee waar ik was. Een lieve zuster boog zich over mij heen.
"Bent u wakker mevrouw? En kunt u mij zien...?"
Maar alles
wat ik probeerde, ik zag niets meer. Ik voelde aan mijn gezicht,
dat was helemaal ingezwachteld. Mijn benen hingen omhoog in
beugels.
Men vertelde mij dat de botbreuken gigantisch waren.
Mijn hele lichaam lag in puin. "Zuster..., riep ik, mijn ogen, wat
is ermee en wanneer kan ik weer zien? En wanneer gaat het verband
van mijn gezicht...?"
Rustig maar, zeiden ze en ik kreeg weer
een verdovingsprik.
Na weken kon het niet langer. De
korsten in mijn gezicht jeukten onder het verband en met mijn ogen
zag ik weer een klein beetje. Tot op de dag dat het verband werd
verwijderd. Ik vroeg om een spiegel. Ze raaden het mij af. "Doe
het niet, zeiden ze. Laat het nog een beetje genezen".
En toen
ik mijzelf zag stond mijn wereld stil.
Ik gilde: "Wat een
monster, ben ik dat?"
Mijn hele gezicht was getekend en
mismaakt. Al mijn botten en huid hadden in puin gelegen. Wat er
toen door mij heen ging. Ik wil niet meer leven riep ik. Maar dat
moest wel...
|
|
 |
Psychologen kwamen steeds aan
mijn bed.
Ik had zware medicatie die ik trouw moest slikken.
En stiekem als de zuster niet keek nam ik ze niet in. Steeds meer
tabletten spaarde ik op. Zelfs vertelde ik dat de pijn ondragelijk
was. Dan kreeg ik nog een zwaardere dosis uitgereikt. Tot op de
dag dat ik er wel genoeg had.
In de nacht nam ik ze
in, allemaal tegelijk.
Ik kon niet anders meer. Ik voelde mij
wegdraaien. Kreeg een wit licht te zien en werd heel rustig.
Help..., dacht ik. Ik weet dat dit zelfmoord is. Maar ik kan niet
meer verder leven. Zo monsterlijk zoals ik er uitzag. Dat kon ik
niet verdragen...
Sorry zuster, dat ik u heb
voorgelogen. Ik was een beauty, maar dan nu the beast. Vergeef
mij, het was een wanhoopsdaad. Mag ik a.u.b. in Het Licht worden
opgenomen...?
En de gids knikte... |
|
|
|
