|
|
Opgetekend:
10 november 2021
Voorwoord
's
nachts kwamen de beelden. Ik zag de schrik, de emotie en voelde de angst.
Ook voelde ik de luchtdruk langs mij heen gaan.
Zelf was ik toeschouwer en er gebeurde mij niets.
Was dit een bom?
Een druilerige dag in Londen...
Met veel
plezier waren wij, mijn vrienden en ik naar de grote stad gekomen.
Na uren te hebben gevlogen was dit heel indrukwekkend.
Van te voren hadden mijn vrienden en mijn persoontje uitgezocht
wat wij wilde bekijken. Europa was zo cool...
Dit was mijn
reisverslag:
Zóveel toeristische attracties die wij
wilden zien.
Eerst gingen wij met de dubbeldeks bus mee. Wat
een feest bovenin te zitten en de stad te kunnen zien. Ook kochten
wij ansichtkaarten en stuurden die naar onze familie in Israël.
Pap, mam, schreef ik, dit is pas leven!
Ik dank jullie dat je
voor mij hebt gespaard zodat ik deze reis mocht en kon maken. Wij
genieten. Wij zien de Theems, Hyde Park, en gaan ook naar de Tower
Bridge. Ook hebben wij gehoord over het paleis waar de wacht wordt
gewisseld, Buckingham Palace heet dat.
Daarna gingen
wij, na heerlijk te hebben gegeten, op weg naar de metro.
Indrukwekkend om onder de stad te zijn dachten wij. Toen wij daar
zo stonden was er een opstootje. Mensen begonnen te gillen en te
rennen. Ik zag een man op mij af komen met een islamitisch gewaad
aan. En wat er toen gebeurde, ik kan dit alleen maar beschrijven
als een grote nachtmerrie. Deze man had een bomgordel om en blies
zichzelf op. De explosie die toen volgde, de inslag van de bom...
Wij allen werden verplaatst en gedood.
Heel
traumatisch kijk ik nu terug.
De dag was zo mooi, wij waren zo
blij en voelden ons zo jong. In één klap werd het leven uit ons
weggezogen.
De ontzetting, weg van de aarde, opgenomen in het
Grote Licht. Pijn hebben wij niet gevoeld. Onze ziel was er al
uit, alleen intense angst.
Waarom, o waarom hield ons
leven op?
En waarvoor? Waarom doet iemand dit?
Wat was de
reden om omver geblazen te worden. Wat bereikt men daar nu mee?
Onze ansichtkaarten komen bij onze ouders aan.
Het laatste
teken van leven, maar wij zijn er niet meer.
Het plezier was
kort en eindigde in geweldige droefheid.
Dag pap, dag mam, ik
hou van jullie... |
 |
|
|
