|
|
Opgetekend:
13 november 2021
Voorwoord
De
slachtoffers van de MH-17 ramp zijn natuurlijk allen overgegaan.
Vanuit de sferen staan velen in de rij om hun
verhaal te vertellen over deze ontzettende ramp...
Ik was nooit bang om te gaan vliegen.
Maar die bewuste dag bleef ik dralen. Om de paar minuten dacht
ik dat ik moest plassen. Wat een spanning vooraf...
Hebben wij alles wel...?
Ik vroeg aan mijn vriend: waar zijn
de paspoorten?
En is het wel slim om te gaan...?
Hij
lachte naar mij en door zijn lieve glimlach beruste ik erin. Ik
was zo gelukkig met hem.
Op de luchthaven
aangekomen was het een drukte van belang. Wij zouden vertrekken
met de MH-17.
Eerlijk gezegd werd ik steeds onrustiger, zij
noemen dat een onderbuikgevoel. Op het laatste moment was er
iets met de paspoorten. Was dat een voorteken? Moesten wij wel
gaan?, dacht ik. Maar wij hadden ons al zo lang verheugd op de
reis.
In het vliegtuig was het druk en er heerste
een gezonde spanning. Leuke mensen en kinderen aan boord.
De
vlucht ging in het begin voorspoedig. En toen begon het.
Ik
zei tegen mijn vriend: "Wat ben ik misselijk. Had ik beter niet
iets kunnen drinken of eten...?
Mijn vriend was niet
misselijk. Welzei hij: ik ben zo nerveus. En voordat wij nog
iets tegen elkaar konden zeggen: Zo’n grote knal ! Wij hoorden
een vreselijk gegil, het ging door merg en been. O God, dacht
ik, het vliegtuig knalt uit elkaar, een vreselijke steekvlam...
Ik hield mijn vriend in liefde vast. Wij omarmden elkaar, maar
de steekvlam verschroeide ons. Daarna niets meer, alleen warmte,
doordringend en een groot wit licht...
"Kom maar...", hoorde
ik zeggen.
"Wij nemen jullie mee..."
Waar ben
ik, wat is er gebeurd?
Waar zijn al onze medepassagiers...?
Ik zweefde in een witte mist, vastgehouden door een persoon die
zich mijn gids noemde.
"Waar is mijn vriend?, schreeuwde ik
diep van binnen.
Zachtjes maar, óók hem neem ik mee. Jullie
zijn uit de lucht geschoten en jullie leven is overgegaan. Ik
had jullie nog zovele jaren gegund, en ook al die andere
passagiers. Maar wij nemen jullie allen mee naar een andere
dimensie...
Nog weet ik niet waar ik ben, hoe ik
mij voel. Waar mijn geliefde is.
Dit is zo vreselijk !
Lieve ouders van mijn vriend hebben wij moeten achterlaten. Hoe
kan dat nu, zomaar uit de lucht geschoten... Dit is onmenselijk.
Ik bid dat dit ooit opgelost wordt en dat de schuldigen gaan
boeten.
Mijn moeder is denk ik aan Gene Zijde. Haar ga ik
zoeken. De ouders van mijn vriend bedank ik voor al hun lieve
zorg. In stil verdriet neem ik afscheid van alles wat mij lief
was.
Soms is het verstandig van een mens een
onderbuikgevoel te volgen en gewoon niet te gaan. Maar als dat
de bedoeling was geweest hadden wij die vlucht wel gemist. Ik
zie nu in dat het leven een agenda heeft en dat alle bladzijden
worden afgewerkt...
|
|
 |
|
|
