|
|
Opgetekend:
27 januari 2022
Voorafgaand:
“Ik wil ook graag wat vertellen…”, hoorde ik
zeggen.
“Het is
een heel afschuwelijk verhaal.
Maar de mensheid mag best wel weten wat er daar
allemaal gebeurde…”
Ik was een man in mijn jonge jaren, net
getrouwd met een heel mooie vrouw. Ik hield zoveel van haar. Daar
wij beiden Joods waren leefden wij in de stad, vlakbij meerdere
familieleden. Wij zagen onze toekomst al voor ons, samen
kindjes...
En toen kwam de razzia.
Wij waren
verraden en werden opgepakt, in de trein gegooid. De angst die dan
door je heen gaat...
Wij klampten ons aan elkaar vast en voelden
al de pijn toen wij uit elkaar werden gezet. Ik huilde omdat ik
wist, ik kan niet meer voor haar zorgen.
Daar
aangekomen werden wij in afzonderlijke barakken geduwd. Mannen en
vrouwen apart. Vele mensen daar waren ondervoed en hadden wonden.
Baby's huilden. Iedereen was bang en wist niet wat er ging
gebeuren.
Ik werd te werk gesteld. Hard werk met veel
slaag als ik het niet snel genoeg deed. Ik werd steeds magerder en
probeerde te weten te komen waar mijn lieve vrouw was. Dat bleek
onmogelijk. Ik kon niet bij de vrouwenbarakken komen. Tot op een
dag, ik werd meegenomen. Heel misschien dacht ik, mogen wij weer
samen zijn.
Maar wat er toen gebeurde...
Men sleepte mij
mee naar een kliniek. Daar werden onmenselijk medische
experimenten uitgevoerd, ik zal u de details besparen.
Help...!!!, schreeuwde ik, vervuld van de pijn.
"O, riepen ze,
je wil toch zo graag je vrouwtje terug zien? Nu, jij bent nu niets
meer waard, geen man meer."
Ik gilde het uit van de pijn.
"Daar hebben wij wel voor gezorgd. Jij zult nooit meer Joodse
kinderen voortbrengen".
Versuft in het bloed lag ik
daar. Met glazige ogen hoorde ik in de verte zeggen: "Hij denkt
zeker zijn lieftallige vrouwtje weer te zien. Nu dat gebeurt nooit
meer. Toen wij haar zat waren hebben wij haar de gaskamer ingedreven. Die is direct omgekomen".
Ik sloot mijn
ogen. Mijn pijn, lichamelijk en geestelijk was te groot. Mijn hart
kon dit niet meer verwerken en mijn ziel verliet mijn lichaam...
Verbitterd kijk ik nu terug.
Hoe kunnen mensen zich verlagen
tot beesten. Zelfs beesten zijn socialer. Onmenselijker kan het
niet. Gelukkig ben ik herenigd met mijn vrouw.
Zij is daar zeer traumatisch aangekomen.
Wat is de
wereld ziek. Hoe kon dit ooit gebeuren?
Als er een God bestaat,
hoe kon dit dan...?
"Mijn kind", klonk het, "Ieder mens heeft
een vrije wil. Die hebben zij op jullie gebotvierd. Daar bestaan
geen woorden voor. Dit had de Grote Vader nooit bedoeld..."
|
 |
|
|
