|
|
Opgetekend:
11 oktober 2022
Voorwoord
Ook ik
stond te wachten om mijn verhaal te doen.
Dit was wel niet zo heftig dacht ik, maar het is
mooi alle kanten te belichten.
Ook ik mag nu in het Grote Licht lopen. De Vader
had genade.
Mijn naam was Marie.
Ik kwam, schrik
niet, uit een gezin van 13 kinderen.
Heel vaak dacht ik hoe
heeft mijn moeder dat doorstaan…?
Had ze dat niet kunnen
beperken? Je had er een knoop in kunnen leggen pa! Dan had de
opvoeding gemakkelijker gegaan.
Ondanks dat groeiden
wij op en kwamen niets tekort.
Ik doorliep mijn schooltijd met
goed resultaat. Ook het vervolg op de hogere scholen was een
succes. Al snel kon ik met mooie diploma’s op zak een baan zoeken.
Ik wilde een flitsende carrière en aanzien.
Een
kantoor in de grote stad vroeg een manusje van alles die kon
opklimmen tot secretaresse. Dat was nu precies wat ik zocht. Ik
had het goed naar mijn zin en maakte al snel promotie.
Eén ding
was onprettig. De directeur van het bedrijf was in mijn ogen al
oud en keek mij zo begerig aan. Ik vond het een engerd. Op zeker
moment sprak hij mij aan en zei:
“Je begrijpt toch wel dat
deze promotie consequenties heeft. Je mag hier werken maar dat
vereist dat je lief voor mij bent…”.
In de liefde van
huis uit was ik niet veel gewend, alles was vrij koel. Maar ik had
mij voorgenomen een prins op het witte paard te trouwen. Op een
avond moest ik overwerken. Ineens liep ik tegen mijn baas op. Die
pakte mij beet en begon hartstochtelijk te zoenen. Hij duwde mij
tegen de muur en ongelooflijk, hij verkrachtte mij. Nog nooit had
ik mij zo beschaamd en goedkoop gevoeld. Ik durfde zelfs mijn
collega’s niet meer aan te kijken.
Na enkele weken
was ik ’s ochtends zo misselijk.
Ik verwachtte zijn kind en
toen ik het hem vertelde keek hij boos en zei: “alweer een
bastaard”.
Hij liet mij wonen in een appartement en gaf mij een
doktersafspraak maandelijks.
Wat voelde ik mij vies en vooral
vernederd. Ik kon er met niemand over praten. De echo die werd
gemaakt gaf aan dat het een zoon was, maar hij liet zich niet
ompraten. Er werd alleen voor mij betaald. Hij liet zich nooit
zien.
Terug naar huis kon ik niet. Wat zouden ze van
mij denken? Dat ik mijn baas had verleid? In het milieu waar ik
vandaan kwam kon ik geen hulp verwachten. Een depressie lag op de
loer en ik dacht een plan uit. Als ik nu met de baby in mijn buik
het gasfornuis zou openzetten en gelijk de oven… Het huis stroomde
vol gas en ik zakte in elkaar voor de explosie kwam.
Sorry
baby, waren mijn laatste gedachten, ik kon niet anders. Dit was
geen leven…
Ja, ik begrijp nu dat ik zelfmoord heb
gepleegd en een zieltje met mij mee heb genomen. Maar wel uit
wanhoop.
Ik begreep dat ik een nieuwe kans kreeg in het Grote
Licht.
Dit verdient van mijn kant geen schoonheidsprijs. Mijn
leven was zwaar van verdriet en ik zag geen oplossing meer.
Vergeef mij kleine ziel, ik ontnam jou een leven op aarde. Dat was
zeer egoïstisch van mij.
Dank voor dit voortbestaan… |
 |
|
|
