|
|
Opgetekend:
25 oktober 2022
Voorwoord
Ik wil
ook graag mijn verhaal vertellen, om het voorgoed los te kunnen laten.
Ineens stond mijn
wereld op zijn kop. Ik wist, dit gaat nooit meer weg. Dit kan ik niet
overwinnen…
Ik was een vrolijke moeder.
Gescheiden,
en met mijn kinderen deed ik leuke spelletjes. Ik genoot ervan om
het bos in te gaan, wij woonden vlak bij het bos, gewapend met een
picknickmand. Dan voelde ik mij ook even kind. Vroeger thuis had
ik een boomhut. Vele uren zat ik daar heimelijk met
vriendinnetjes. Vooral de natuur was mij dierbaar. Verder leefde
ik heel gezond, rookte niet en dronk af en toe gezellig een
glaasje wijn. Kortom, ik was een zeer tevreden mens en kon
terugkijken op een standvastige jeugd.
Wat leuk was
het altijd om op bezoek te gaan bij opa en oma. Die straalden als
ze ons zagen aankomen. Ook had ik een hele leuke baan. Ik werkte
op een consultatiebureau, wat enorm leuk was met al die kleine
baby’s en peuters. Wegen, meten, voedingsadvies geven. Ik voelde
mij op deze manier moeder van vele kindjes.
Op een
dag voelde ik mij niet zo lekker. Al geruime tijd was ik zo moe,
meer dan normaal. Toch maar eens naar de dokter toe gaan. Die
onderzocht mij grondig en dacht misschien wat bloedarmoed. Ook
vond hij onder mijn oksels opgezette lymfklieren. “Dat moeten wij
even nakijken”, zei hij en stuurde mij door voor een scan in het
ziekenhuis.
Wat er toen gebeurde, mijn wereld stond gewoon
even stil. Ik bleek borstkanker te hebben met diverse
uitzaaiingen. En het kwam neer op een zeer korte levenskans.
Wat moest ik doen? Chemo, bestralingen…? Allebei stond het mij
tegen. Ik besloot daarvan af te zien, mede omdat ik niet zo ziek
wilde worden. Ik had liever kwaliteit van leven dan kwantiteit. En
mijn mooie haarbos wilde ik behouden. Ooit zal ik in een kist
komen te liggen, dan was ik nog mooi.
Toen ging het
wel hard achteruit. Mensen om mij heen vonden mij dom, maar ik zei
dat het niet opweegt tegen die korte verlenging. Als het mijn tijd
is dan ga ik toch. Omdat ik gescheiden was moest ik met mijn ex
afspraken maken over de kinderen. Die moesten zo goed mogelijk op
kunnen groeien.
Op een bepaald moment werd ik bang,
ik kon wel schreeuwen. Alles voelde zo anders. Alsof het mijn
eigen lichaam niet meer was. Ik kon er niet meer van op aan.
En ook ging ik nadenken over wat er hierna met mij gebeurt. En hoe
komen mijn kinderen terecht? Ik zou ze nooit zien trouwen en ik
zou nooit oma mogen worden…
Ik huilde, beefde, en toch was er
iedere ochtend kracht. Alsof ik opstond met een engel of gids om
mij heen. Diezelfde gids verscheen voor mij en zei “ik neem je
mee. Je gaat naar een nieuwe fase, naar het Grote Licht. Deze
wedstrijd kon jij niet winnen…”
Lieve kinderen, dacht ik. Sorry
dat ik er nooit meer zal zijn… En ik zweefde weg aan de hand van
de gids.
Nu kijk ik terug. Ik zie verdrietige mensen. Ze
konden en wilden mij niet missen. Maar mijn tijd was gekomen. Ik
hoefde gelukkig die vreselijke pijn niet meer te ondergaan. Een
harde les was het op de wereld, vol pijn en angst. Ik hoop dat ik
het goed heb gedaan, ik wilde altijd zo graag een goede moeder
zijn. Nu mag ik uitrusten. Of ik de juiste weg had gekozen, dat
zal ik nooit weten. Ik had nooit verwacht dat mij dit zou
overkomen…
|
 |
|
|
