|
|
Opgetekend:
31 juli 2023
Voorwoord
Het verhaal dat hier wordt weergeven wekt voor
mij persoonlijk veel emoties op.
Iets wat nooit is overgegaan. Een
naast familielid kreeg (zonder overleg met haar eigen kinderen)
binnen
vier weken toestemming tot euthanasie in een verpleegtehuis waar ze nog
maar net woonde.
Ze was niet ziek en had geen zwaarwegende medische
redenen, volgens haar eigen huisarts.
Het gebeurde in haar vakantie.
De wens van een narcistisch persoon. Had zij geen angst?
Nog begrijp ik niet dat een tehuis hieraan mee
wilde werken. Een brede kloof tussen haar en de kinderen.
Hoe kreeg
zij ooit toestemming en van wie?
Hadden wij het tehuis moeten aanklagen?
Hierna het doorgegeven verhaal van een andere
overleden persoon.
Ook zij wilde dood.
Ik ben een vrouw.
Al moet ik mijzelf
voorstellen, niet bepaald een prettig persoon. Niets was er goed.
Mijn kinderen zeiden wel eens: Mam ben je nu nooit eens blij? Nee,
dat was ik niet. Ik vond het leven waardeloos. Dat ik kinderen had
zag ik als een noodzakelijk kwaad. Altijd ervoor zorgen…, Ik wilde
gewoon mijn ding doen.
Relaties waren ook niet mijn
sterkste punt. Niets was er goed, niemand kon mij bekoren. Je
voelt het al, mijn leven zag ik niet zitten. Tegen mijn dochter
zei ik: “Kan het leven voor mij niet stoppen…?”
“Mam, zei ze
verbouwereerd, dat meen je toch niet serieus? Wij zijn er toch
ook, en je kleinkinderen…”
Kan mij dat schelen, dacht ik, ik
ben het zat.
Op zekere dag zag ik in de krant iets
wat mij aansprak. 'Recht op eigen leven'. Een poedertje om het
leven te stoppen. Het bleef in mijn hoofd hangen tot de dag dat ik
het bestelde. Gewoon simpel met de post kwam het binnen. Bij de
beschrijving stond een langzame gemakkelijke dood.
Ik vertelde niets tegen mijn kinderen en toen ze ver uit de buurt
waren ging ik liggen en nam het middel in. Ik had een briefje
geschreven met alleen maar: ik wil niet meer!
Wat er toen
gebeurde, dit was echt de meest vreselijke dood. Ik wilde stoppen
maar dat ging niet meer. Niemand hoorde mij. De pijnen, de
angsten, het was niet te dragen en het duurde uren. Wat had ik
gedaan met mijn stoere gedrag?
Nu hang ik boven de
aarde, ik heb zelfmoord gepleegd. Het voelt alsof ik opgesloten
zit in een wachtkamer. Hoe heb ik dit kunnen doen?
Laat ze de
mensen oppakken met dit vreselijke zelfmoordmiddel. Dit moet
verboden worden.
Die mensen horen in de cel worden opgesloten.
Maar mensen kijk uit, wees niet zoals ik overmoedig.
Dit
is niet te dragen.
Leef je leven tot het einde.
De weg van de Grote Vader, die ik trotseerde... |
 |
Nawoord
Euthanasie een vrije keuze? Ook de mens heeft
een vrije wil.
Maar beseft men wel wat dat voor impact heeft op nabestaanden?
Is het dan zo moeilijk het leven te voltooien?
Erge zieken en zware psychische gevallen uitgesloten. Dan spreekt men
over humaan.
En
waar blijft de ziel na de opzettelijke zelfmoord? Kan de ziel dan verder?
Nog steeds een
moeilijk vraagstuk waar het laatste woord vast nog niet over is gesproken.
|
|
