|
|
Opgetekend:
29 februari 2024
Mijn leven was zo vrolijk, ik had een
onbekommerde jeugd.
Wat een voorrecht was dat om in een fijn
en warm thuis te horen. Mijn moeder verwende mij altijd als het
mogelijk was met een warm kopje thee als ik thuis uit school kwam.
Ondanks dat ze zelf een drukke baan had, probeerde ze het altijd
zo te regelen. En mijn vader, die schat hielp mij altijd met
huiswerk. Het enige wat jammer was dat ik enig kind was. Wat had
ik dat leuk gevonden, een broer of zus te hebben. Maar de liefde
van mijn beide ouders maakte alles goed.
Zij werkten
beide op een school. De kinderen van hun klas liepen met hen weg.
Begripvol konden ze alles uitleggen.
Op een avond was er een
receptie op school. Mijn ouders zagen er leuk uit en stapten in
hun auto. Hun gelach klonk nog in de straat. Maar wat er toen
gebeurde:
Een grote truck met oplegger reed door het rode
stoplicht en schepte de auto van mijn ouders. Beide op slag dood.
Mijn leven stond stil, ik raakte in een
shocktoestand.
Nu had ik niemand meer, familie kende ik niet.
Wij hadden immers altijd genoeg aan elkaar. In een vlaag, een
ongelooflijke verstandsverbijstering, heb ik bij de begrafenis
meegelopen. Vele mensen keken mij meewarig aan. “Ze is nu wees”,
hoorde ik zeggen.
Pappa, mamma, ik kan niet zonder jullie…
Jeugdzorg kwam en die stopten mij in een tehuis. Naar school gaan
kon ik niet meer. De herinneringen aan mijn ouders hingen daar te
sterk. Ik verwaarloosde mijzelf en kon geen zinnig woord meer
uitbrengen. Mijn keel zat totaal dicht, er kwam geen woord meer
uit.
Ja, eigenlijk wilde ik ook niet meer leven. Ik zag geen
vooruitzichten meer en niemand hielp mij verder. Alsof ze mij niet
zagen staan. Allen leefden voor zich.
In het fietsenhok achter
het gebouw sneed ik mijn polsen door. Niemand had het gezien, ik
lag op de grond en bloedde onder extreme pijn dood.
Eindelijk
kwam het Witte Licht en nam mij mee.
Mamma..., Pappa…, dacht
ik.
Ik kom eraan, kan niet zonder jullie…
Mijn
leven gaat door in een andere dimensie.
Voortleven heet dat.
Daar ben ik nu in liefde zwaar getraumatiseerd aangekomen. Mijn
verhaal heb ik gevraagd aan een gids om op te tekenen. Ik zag geen
uitweg meer, helaas. Misschien niet de juiste weg, maar wanhoop
overheerste. Helaas waren er geen mensen die mij hebben geholpen.
Wat is de wereld hard geworden…
Patricia |
 |
|
|
