|
|
Opgetekend:
31 maart 2024
Mamma nee, waarom?
Waarom deed je dat?
Mijn naam is Michiel. Dit verhaal schrijf ik samen met mijn gids.
Ik had een lieve mamma. Ze was altijd heel blij toen ze nog met
pappa samen was. Ze lachte heel veel. Maar als ze alleen was
gedroeg ze zich anders. Alles draaide altijd om haar. Steeds vroeg
ze aan pappa: “Ben ik wel mooi?”, “Vind je mij wel leuk?” Steeds
bevestiging vragen bij alles wat ze deed…
Pappa werd
het al snel zat en bleef veel langer op zijn werk. Daar kwam hij,
zoals ik het nu kan zien, een andere vrouw tegen. Niet zo moeilijk
als mamma was. Al snel wilde hij weg, samenwonen met die ander.
Een scheiding volgde.
Toen ging alle aandacht van
mamma naar mij.
En omdat ze steeds in de belangstelling wilde
staan moest ik steeds ziek zijn, zodat mensen haar vertelden ‘wat
heb je het zwaar met zo’n ziek kind’.
|
Ze gaf mij tabletten die ik onder
dwang moest slikken.
Ook al huilde ik, het hielp niets. Alles
moest gaan zoals zij het wilde.
Toen ik in haar ogen veel te
snel beter was gaf ze mij een injectie met insuline. Ik hoef niet
uit te leggen wat dat met mijn lichaam deed. En half versuft als
ik was duwde ze mij tussen de deur. Mijn arm was gebroken.
In het ziekenhuis vroegen ze bij het zetten van mijn arm: is uw
zoon altijd zo suf? “Ja” zei ze. “Ach, hij is niet helemaal goed,
altijd geweest”.
Alle aandacht voor haar. Ik moest ziek zijn
en minstens pijn hebben. Dat wilde zij zo. Dan hadden mensen
medelijden met haar.
Tot op een dag ik schreeuwde: “Ik wil dat
niet allemaal, blijf van mij af! Jij bent geen lieve mamma. Ik ga
dit op school vertellen hoor...”
En toen ik de trap op liep
met mijn schooltas kreeg ik van haar een hele harde duw. “Zo,
voorlopig ga jij niet naar school”, zei ze.
Dat was het
laatste wat ik hoorde. Ik stuiterde naar beneden en met mijn hoofd
op de plavuizen kwam ik neer. Het bloed spatte in het rond. Ik zag
een wit licht en ging sterven.
Nu kijk ik terug met
de gids.
Hij vertelde: “jouw mamma wilde altijd aandacht. Het
was nooit genoeg. Nu is zij wel erg geschrokken en huilt ze
tranen. Maar ook deze les heeft ze niet begrepen. Lieve Michiel,
zie is onverbeterlijk. Ze nam jouw leven, eigenlijk vermoordde zij
jou. Nu in het Grote Licht zullen wij voor jou zorgen. Zij mag
geen kind meer hebben…”
Dit is zo in en in triest.
Als mensen dit zien of opmerken dat er iets niet klopt dan moeten
zij dat melden. Laat dit een herkenning zijn om andere
slachtoffers op tijd te helpen.
|
|
|
|
