|
|
Opgetekend: 24 augustus 2024
Ik
wist mij geen raad.
Hoe moest ik dit volhouden?
Ik was een man met weinig beperkingen.
Mijn leven ging eigenlijk voorspoedig. Een mooi huis, een fijn
gezin. Ook was ik mantelzorger voor mijn ouders. Dat vergde veel
tijd maar ik deed het altijd met liefde. Regelmatig moesten zij
naar het ziekenhuis daar bracht ik ze dan heen en regelde dat met
mijn werk. Ook daarin zat veel ruimte. Ik werkte veel thuis en
daarin zaten uren die ik kon schuiven.
Al bij al een
heel leuk leven.
Hard werken maar af en toe een leuk uitje of
vakantie. Gewoon een fijn huiselijk gevoel. Het enige wat
vervelend was dat ik last had van mijn oor. Het werd uitgespoten
en schoongemaakt door een arts, maar dat hielp niets. Op de
achtergrond zat een flink geluid.
Eerst dacht ik het gaat wel
weer weg. Maar na verloop van tijd begon ook mijn andere oor te
suizen. Een hard scherp geluid. Dus hup maar weer naar de dokter.
Die zei: "Dat heet tinnitus. Heel veel mensen kampen ermee." Zo
ver de arts wist komt dat uit de hersenen. Hij stuurde mij naar de
KNO arts, die zei: “Mijnheer, daar moet u mee leren leven. Het kan
vele oorzaken hebben…”
De eerste tijd ging het nog
wel.
Als ik druk bezig was merkte ik er weinig van. Tot het
moment dat ik een knieoperatie kreeg. Toen ik thuis moest
revalideren werd het geluid onhoudbaar. Wat ik ook deed, het
geluid ging niet weg. Nachten liep ik op, slapen was ondenkbaar. U
begrijpt het al, ik raakte buiten zinnen. Er zat maar één ding in
mijn hoofd: Ik wil dood, dood. En dacht dat het de oplossing zou
zijn als toch niemand mij meer kon helpen.
Tot op die
bewuste dag, het geluid maakte mij machteloos.
Even dacht ik
nog wie zorgt er voor mijn gezin, mijn ouders? Maar toch sleepte
ik mij naar de snelweg en stak over met mijn ogen dicht. In volle
vaart werd ik geraakt.
Nu ik terugdenk schaam ik mij
zo.
De chauffeur die mij aanreed, wat trouwens een enorme
botsing opleverde met de auto’s erachter, die chauffeur moest het
ook met zijn leven bekopen. Ik trok hem mee in de dood.
Nu weet ik dat er nog steeds geen oplossing is gevonden voor dat
geluid. Maar wat ik deed dat mogen mensen nooit opvolgen. Ook al
deed ik dat toen ik ten einde raad was. Het recht in eigen hand is
nooit goed. Beter psychische hulp zoeken zolang het kan.
Vergeef mij, mijn daad was niet correct.
Ik ben nu over en moet
het met mijn geweten uitvechten…
Maar ik heb medelijden met de
mensen die nog steeds last hebben van dat geluid in hun hoofd.
Mijn naam was Wim. |
 |
|
|
