|
|
Opgetekend: 5 maart 2005... (2)
De pijn baant zich een weg in het pijnlijke lichaam. De ziekte
sloeg toe als een onzichtbare vijand, net toen men het niet
verwachtte.
Alles leek zo vredig en voorspoedig te gaan. Totaal onverwacht sloeg
het noodlot toe.
De klok tikt door, net als anders. Alleen lijkt het nu alsof de
wijzers harder lopen.. De diagnose is geveld, de tijdsduur is
bepaald. Het hoofd leeg en verward, met weinig kracht om door te
gaan.
Zo weinig tijd nog om te genieten. Alle dingen te doen die zijn
blijven liggen. Een leven in geleende tijd, waarvan men niet weet
hoe lang het nog mag duren.
En dan toch nog dat sprankje hoop, dat wonderen ook in deze tijd
bestaan. Dat het hogere barmhartig is. Een uitstel, al is het maar
even.. |
|
 |
Een bewust levensbeeld, totaal in harmonie komen met jezelf en de
omgeving. Positieve energie, een positief zelfbeeld. Een gevoel van
troost die voelbaar is. Dan is iedere minuut nog een geschenk. Een
innerlijke kracht om door te gaan.
Een volledige overgave, dat siert de mens, een voorbeeld voor velen.
Een ondefinieerbare rust, dat het leven gestreden is.
Een wetenschap dat wij allen wederkeren, dat de ziel terug mag
vliegen naar huis.. |
|
|
