|
|
Opgetekend: 5 maart 2005... (1)
Een reikende hand, een lieve glimlach, al is het van een totaal
vreemde, maakt het leven weer zo kostbaar. Nét op 't moment dat men
het niet meer verwachtte.
De hoop al opgegeven, de tranen over je gezicht en je zó alleen
voelen. Het moment was al aangebroken om álle hoop op te geven.
Verdwaasd in eenzame gedachten passeerde alles nog even de revue.
Wat is mijn leven waard, nu ik alles ben verloren.. Maar bovenal het
vertrouwen in mijzelf, het laatste wat ik nog bezat..
Wat kunnen mij die materiële zaken schelen, mijn ziel is zo alleen.
Het lichaam zo eenzaam en zoekende. Totaal ontredderd en de weg
kwijt.
Wat schetst dan mijn verbazing als ik die uitgestoken hand zie.. Is
er een engel die daar voor mij staat..? Ben ik op weg naar een
andere zijde..?
Nee, de hand is hier en in het nu. Gestuurd door een onzichtbare
kracht om de mens bij te staan in zijn grote nood en rust te
brengen. Een medemens die net op dát moment aanwezig is. Om gerust
te stellen en leed te verzachten. Om alles ten goede te keren.
Lieve mensen, put moed uit deze woorden. Weet dat in het zwaarst van
de strijd er altijd hulp aanwezig is en in nood de helpende hand
biedt.
Een mens van vlees en bloed, vaak gestuurd door een intuïtieve
ingeving om net juist op dát moment op díe
plaats aanwezig te zijn..
Vertrouwen in het goede is wel degelijk op z'n plaats. Op de mens
wordt gepast en gewaakt, om veilig de weg af te kunnen lopen.
Gabriël. |
|
|
