|
|
Opgetekend:
19 maart 2018
Ik danste met mijn partner,
plukte bloemen met
mijn kinderen...
Dat kan allemaal niet meer.
Wij
streefden naar een fijn gezin. Saamhorigheid, samen spelletjes
spelen. Toen kwam dat nare bericht. Mijn borsten waren ziek en
moesten verwijderd worden.
Heer, heb ik gebeden, laat mij
a.u.b. leven. Laat mij mijn kinderen zien opgroeien...
Maar de ziekte was zo slopend.
Buiten het gevoel dat mijn
‘vrouw zijn‘ aantastte, was er constant de angst of ik het wel zou
overleven.
Wat moest ik doen, chemo of bestraling?
Al die
kunstgrepen aan mijn lijf, dat stootte mij af. Ik wilde mij
focussen op het doel van mijn leven.
Waarom kreeg ik dit?
Wat heb ik niet gezien en doorleefd?
Moest ik mijn inzichten
veranderen?
En toen kwam dat nare proces.
Ik lag
thuis en voelde mijn energie verdwijnen. "Hou mij vast" dacht ik,
dit ga ik niet redden.
En de dag kwam dat alles wankelde.
Ik voelde mij zo uitgewoond en dacht schimmen te zien. Die toonden
mij flarden van mijn leven, ik was nog zo jong.
Totdat die dag
kwam.
Huilen om mijn kinderen en partner had geen zin. Zij
kwamen in een Groot Licht en namen mij mee.
Nu kijk
ik terug en heb de vrede weer hervonden. Ik wacht op een
hereniging en maak het goed. Laat mijn kinderen de kracht krijgen
om dit te verwerken en veel troost voor mijn partner.
Het leven zonder ziektes is mooi. En word je toch ziek dan heb je
als mens de lessen te accepteren, hoe zwaar ze ook zijn.
Zo helpe mij God |
 |
| |
|
|
|
