|
|
Opgetekend: 30 april 2015
De wanhoop van een zielenhelft,
een overpeinzing...
Als mensen elkaar moeten missen is het verdriet erg groot. Als
zielendelen elkaar los moeten laten is het een totale wanhoop.
Men is samen op stap gegaan, vol beloften en idealen. De horizon
wenkte. En als men elkaar niet kon bereiken dan was er altijd
telepathisch contact, maar wel samen op de aarde.
Het is ook haast ondenkbaar als mensen die elkaar hebben
gevonden op een dag zo pijnlijk elkaar weer verliezen.
Vanaf Gene Zijde kun je dan elkaar proberen te bereiken. Dood is
immers geen einde. Maar op de aarde zo ver te zijn dat je elkaar
kunt bereiken, kunt communiceren, dat vergt tijd en de juiste
trilling.
Een hart in scherven.
Een scheur, twee bloedende harten.
Een geest, zo leeg...
Een eenzaamheid met geen pen te beschrijven.
Zó voelt het zware gemis van je zielenhelft.
|
|
 Wachtend
op een weerzien loopt men op een weg met scherpe kiezels.
Doordrenkt van pijn, een bloedende afdruk achter latend.
Ondanks dat kan de zon weer schijnen en probeert men de tijd
goed in te vullen.
Sterk is de mens die deze opdracht ter harte neemt. Het gevoel
van eenheid zal nooit verdwijnen.
Nooit, in lengten van dagen.
En de zielenhelft wacht en wacht... |
|
|
